پزشکی سایبری

  وابستگی ذاتی پزشکی سایبری به اینترنت، دسترسی بیماران به متخصصان و اطلاعات را افزایش می دهد، اما به همان صورت حریم خصوصی آنها را هم در معرض خطر بیشتری قرار می دهد. با توجه به اینکه در پزشکی سایبری، پزشکان ناشناسی هستند که وب سایت هایی را ایجاد می کنند تا بیماران ناشناس را معالجه کنند، نقل و انتقال ایمیلی، بهترین وسیله ارتباطی بین پزشکان و بیماران است. پیام های ایمیلی بیماران به پزشکان، محرمانه هستند و ممکن است بخشی از اطلاعات محرمانه بیمار باشند. با این وجود، ایمیل خیلی راحت تر از خطوط ارتباطی تلفنی زمینی قطع می شود و مسائل امنیتی ای را مطرح می کند. ایمیل ممکن است به دست افراد دیگری برسد و بیمار هم نداند. همچنین اطلاعات ایمیل ها، حتی زمانی که هارد دیسک فرد بیمار پاک می شود، در یک سرور مرکزی ذخیره می شوند و برای همیشه وجود دارند.

  علاوه بر مسائل مربوط به ایمیل، لازم است که بیماران آنلاین، اطلاعات شخصی و سوابق پزشکی خود را در اختیار وب سایت قرار دهند. بنابراین، پزشکی سایبری به سادگی در مقابل حفظ حریم خصوصی آسیب پذیر است. خاصیت گمنام بودن در اینترنت، باعث می شود که بیمارن بتوانند با آرامش بیشتری درباره مسائل حساس و شرم آور مشاوره بگیرند و بیشتر به سمت پزشکی سایبری بروند. از این رو برخورد بین قابلیت در دسترس بودن و حفظ اسرار، مسائل اخلاقی ای را به وجود می آورد.

  در جائیکه بین علایق اقتصادی پزشک و سلامت بیمار تنش وجود دارد، ممکن است صلاحیت پزشک مورد تردید قرار گیرد. علی رغم اینکه انجمن های پزشکی امریکا به طور متناوب اعلام می کنند که “پزشکان، مؤسس شرکت های تجاری نیستند و نباید باشند”[1]، اما مطالعات بیشماری نشان می دهد که تعداد وب سایت های پزشکی افزایش شدیدی داشته است. گزارشاتی وجود دارد مبنی بر اینکه صفحات وب پزشکی، بیماران را به گمراهی کشانده اند. برای مثال، “یک وب سایت اطلاعات پزشکی بسیار محبوب به نام دکتر کوپ[2]  متهم است به اینکه آنقدر از تبلیغات در سایت خود استفاده کرده که تمایز بین اطلاعات پزشکی و تبلیغات، از بین رفته است.”[3]  بنابراین، در جایی که پزشکی و تجارت الکترونیک باهم ادغام می شوند و علایق اقتصادی بر سعات بیمار ارجحیت پیدا می کند، یک معمای اخلاقی واقعی به وجود می آید.

  روابط مبهم بین پزشک و بیمار، محصول فعالیت پزشکی در عصر IT هستند. فاصله زیاد و غیر عادی یا مشاوره ای آنلاین که در تله پزشکی و پزشکی سایبری وجود دارند، باعث می شوند که تعریف رابطه پزشک-بیمار سخت باشد. این رابطه چه وجود داشته باشد چه نه، در برخی مواقع خودش تبدیل به یک معمای اخلاقی می شود، زیرا مستقیماً روی رابطه پزشک با بیماران، دیگر پزشکان، سیستم بهداشتی و جامعه تأثیر می گذارد. بدون دانستن وظیفه اخلاقی دکتر نسبت به بیمار، ممکن نیست بتوان تعیین کرد که آیا دکتر در معالجه بیمار، تمام توان خود را بکار گرفته است یا نه، و بنابراین، نمی توان گفت که آیا ارزش های حرفه ای در اخلاق، مثل صلاحیت داشتن، را می توان به پزشک نسبت داد یا نه.

پزشکی که از راه دور اطلاعات بیماری را بررسی می کند که هیچگاه اورا ملاقات نکرده و با او تعاملی نداشته است، می تواند ادعا کند که هرگز رابطه ای بین بیمار و پزشک وجود نداشته است. یک سؤال اساسی اخلاقی می تواند این باشد که آیا مشاور پزشکی یک وب سایت، نسبت به بیماران خود وظیفه اخلاقی دارد یا نه و آیا یک رابطه آنلاین، مستلزم یک رابطه آف لاین هم هست؟

  از هوش مصنوعی در تکنولوژی بیمارستانی بسیار استفاده می شود، مثل ابزارهای اندازه گیری فشار خون. این کار هزینه ها را کم می کند، خروجی کلینیکی را افزایش می دهد، و باعث بهبود مراقبت ها می شود. همانطور که ما بطور فزاینده ای به کامپیوترها وابسته می شویم، یک معمای کلیدی اخلاقی مطرح می شود. این معما آن است که کامپیوترها چه زمانی و چگونه باید در بیمارستانها مورد استفاده قرار گیرند؟ شبیه سازی های مجازی از واقعیت با گرافیک بالا و قابلیت تغییر آناتومی، پاتولوژی و مسائل مربوط به عمل جراحی، می توانند در شبیه سازی های قبل از عمل جراحی مورد استفاده قرار گیرند. در مواردی که شبیه سازی تشخیص می دهد که بیمار برای عمل جراحی آماده نیست، جراح با یک معمای اخلاقی مواجه می شود: آیا شبیه سازی را باور کند وعمل جراحی را متوقف کند یا نه؟

  یک چارچوب اخلاقی و قابل درک لازم است تا موضوعات اخلاقی را مطابق آن بررسی کرد. همانطور که رئیس جمهور سابق امریکا، بیل کلینتون، می گوید:” هیچ چیز خصوصی تر از سوابق پزشکی یا روانی فرد نیست؛ بنابراین اگر ما بخواهیم در عصر اطلاعات به آزادی معنای کاملی ببخشیم، زمانی که بیشترین تعداد کارکنان ما در جایی پشت کامپیوترها هستند، ما باید از حریم خصوصی اطلاعات مربوط به سلامت افراد دفاع کنیم.”[4]

  قوانینی مثل “قانون فدرال حمایت از حریم خصوصی”[5] در سال 1994، وضع شدند تا از حریم خصوصی افراد دفاع کنند. مردم می توانند به سابقه دکترها در اینترنت دسترسی داشته باشند و این امر کمک می کند تا بیماران بتوانند صلاحیت پزشکان سایبری را بررسی کنند. یک چارچوب اخلاقی گسترده برای تعریف رابطه بین بیمار-پزشک در تله پزشکی و پزشکی سایبری مورد نیاز است، چارچوبی که در آن نقش دکتر مورد توجه قرار گرفته باشد و بیماران مطمئن باشند که معالجات باکیفیتی روی آنها انجام می شود. دکترها باید با چیزی بیشتر از یک ماشین آشنا باشند تا بتوانند اشتباهات و اطلاعات نادرست را در سیستم های کامپیوتری تشخیص دهند و مطمئن شوند که تصمیمات درستی می گیرند

[1] – C J J Yeo, “Ethical delimas of the practice of medicine in the information technology age”,Sigapore Med J 2003,vol44(3),41-44.p:2

[2] -DrKoop.com

[3] – Noble HB. E-MEDICINE –” A special report; Hailed as a Surgeon General,

Koop is faulted on Web ethics”. The New York Times Sep 5, 1999.

[4] – Department of Health and Human Services Washington, D.C. “Remarks by the President on medical privacy.”, 2000 December [online].www.hipaadvisory.com /news/NewsArchives/

Stories/clinton1220.htm.accessed by: may 2011

[5] – C J J Yeo, “Ethical delimas of the practice of medicine in the information technology age”,p:2