در سيستمهاي نظارت چهره راننده کمتر از ويژگيهاي ساير اجزاي چهره مانند بيني و لبها استفاده شده، اما در اين بخش مروري کوتاه بر روشهاي آشکارسازي بيني و لب خواهد شد. معمولا از مکان بيني براي تعيين جهت سر و از مکان لبها براي تشخيص خميازه کشيدن[1] يا صحبت کردن راننده استفاده ميشود.
1-1-1- آشکارسازي دهان (لب)
در اکثر سيستمهاي نظارت چهره راننده که از مکان و شکل هندسي لب استفاده کردهاند، آشکارسازي لب را با استفاده از مدل رنگي انجام دادهاند [27, 36, 46, 47]. بنابراين بايد تصويربرداري در طيف مرئي انجام گيرد. مشکل ديگر اين روش اين است که در محيطي با نور کم، تفکيک رنگها مشکل بوده و آشکارسازي لب دچار خطا ميشود. با توجه به عدم امکان نورپردازي چهره راننده در شب، استفاده از مدل رنگي براي آشکارسازي لب در سيستمهاي واقعي عملي بهنظر نميرسد. Saradadevi و همکارش [51] براي آشکارسازي دهان از ويژگيهاي شبه هار استفاده کردهاند. اين روش دربرابر نور محيط مقاوم بوده و کارايي خوبي از لحاظ دقت و سرعت دارد.
1-1-2- آشکارسازي بيني
مکان نوک بيني نسبت به چهره و چشمها معيار بسيار مناسبي براي تعيين جهت سر است. با استفاده از مکان نوک بيني نسبت به مکان چشمها ميتوان فقط با يک دوربين مدل سه بعدي چهره را تخمين زد. پس از تخمين مدل سه بعدي چهره، تعيين جهت سر به راحتي امکانپذير است. Bergasa و همکارانش [21-23] براي آشکارسازي سوراخهاي بيني[2] از ويژگي سياه بودن آنها نسبت به پوست چهره استفاده کردهاند. به اين ترتيب با اعمال يک حد آستانه در محدوده بيني، سوراخهاي بيني آشکارسازي ميشود. Katahara و همکارش [52] براي افزايش دقت آشکارسازي سوراخ بيني، از يک ماسک دايروي استفاده کردهاند. اين روش نيز بر پايه اين فرض انجام شده که سوراخ بيني تيرهتر از پوست چهره است. اين گونه روشها در آشکارسازي سوراخ بيني افراد سياهپوست و مرداني که سبيل دارند، دچار اختلال خواهند شد.
[1] Yawning
[2] Nostril